Od dawna zastanawiałem się nad zjawiskiem “jestem singlem” - choć sama regułka jasno określa singla, jako osobę stanu wolnego, to powody bycia singlem już nie do końca są takie same.
Jako wieloletni singiel twierdzę, że to dla mnie zbawienie. Brak faceta, to brak zobowiązań, czysta wygoda, przysłowiowy “święty spokój”. Samorealizacja w zamierzonych celach, bez przeszkód, rozwijanie własnego ja. Mam swoje małe M-3 i nikt mi nie mówi, co mam robić, kiedy mam wrócić. Jeśli taka będzie moja wola - posprzątam, jak mam czas - ugotuję i nigdzie się nie śpieszę. Takie życie, na ten moment mi odpowiada i nie chcę go zmieniać.
"Mogę powiedzieć że teraz jestem singielką z wyboru" - Twierdzi moja przyjaciółka Karolina . Niedawno skończyła burzliwy wieloletni związek. “Facet świnia jak każdy, więc nie chcę teraz pakować się w kolejną podobną zatrutą relację, wolę cieszyć się przyjaciółmi, imprezami i brakiem wymówek, może kiedyś znajdę księcia z bajki i się zakocham”.
Wielu jednak powtarza, że dla nich to optymalny styl życia, bo zwyczajnie dobrze czują się w samotności.
Czy świat zmusza nas do włączenia trybu “jestem singlem” ? Czy to styl życia, który staje się coraz bardziej popularny? Wygoda, brak zobowiązań, wieczna zabawa? Czy single, są postrzegani jako osobniki, które boją się opuścić strefę komfortu?
Samotność nie oznacza nieudolności, nie oznacza czegoś złego, to wybór pomiędzy życiem w pojedynkę, niż życiu byle jak, ale z kimś u boku. Bycie singlem, to życie, w którym poświęcasz się sobie, karierze, przyjaciołom. To czas, który pozwala Ci poznać samego siebie i dostrzec własne potrzeby i oczekiwania.
„Wojownik światła wie, że żaden człowiek nie jest samotną wyspą. Wie, że nie może walczyć sam. Jakiekolwiek byłyby jego zamiary, zawsze potrzebuje innych ludzi”. Paulo Coelho Patrząc pobieżnie można pomyśleć, że mamy wielu samotnych wojowników, ale czy to nie jest złudzenie?.
Comments